Koń o smutnych oczach

W takich chwilach wypada żałować, że nie jest się sierotą. Mowa o telefonicznych konwersacjach mojego znajomego R. z jego matką.
– Daj mi do telefonu wnusia – prosi matka, choć żadnych wnusiów R. jej nie zafundował i wcale się na to nie zanosi. W roli wnusia występuje – i tu prośba, by co wrażliwsi zakończyli już lekturę tego felietonu  – kot Chrupek.

– Dzień dobry wnusiu – krzyczy do słuchawki matka.
– Miau – odpowiada (?!) Chrupek.
– Jak się miewasz, mój ty Chrupusiu kochany?
– Miau, miau…

I tak sobie rozmawiają. Dorosła kobieta z kotem! Raz byłem świadkiem tej sceny i nie powiem: mocne. Więc R. w takich chwilach żałuje, że nie jest sierotą. Czemu akurat wcale się nie dziwimy.

Ale nie idźmy na skróty w osądzie matki! Otóż wcale nie jest ona aż tak chora psychicznie, jak się wydaje. Wręcz przeciwnie. Jest całkiem sprytna. Matka bowiem konferuje z rzeczonym zwierzęciem, gdyż ów sposób uznała za najwłaściwszy do okazania sprzeciwu wobec braku potomstwa syna. Rozmowy (o ile można to nazwać rozmowami) z kotem są więc próbą wywarcia nacisku na latorośl w konkretnej sprawie. Czyli czymś, co znamy pod pojęciem szantażu emocjonalnego miłym zwierzątkiem.

Zaczęło się bodaj od programu „Animals” w latach 90., w którym jakaś rozczochrana dziennikarka biegała z kamerzystą i mikrofonem po schroniskach i, o ile dobrze pamiętam, zaglądała każdemu Fafikowi, czy Reksowi w jego smutne oczy, płakała razem z nimi na wizji, zmuszając – naturalnie – do tego płaczu także widzów i wygłaszając formułki w stylu, że psy są wierniejsze od ludzi, bo na psach nigdy się nie zawiedziesz, a na przyjaciołach i owszem. W co uwierzyła później Violetta Villas, między innymi. Czym to się skończyło – dobrze wiemy. Założenia szlachetne, ale w efekcie gdy ktoś nam tylko jakąś chorą łapkę pokaże, albo zdjęciem ślepego mruczka pomacha, to my już otwieramy serca i portfele.

Weźmy taką modę na kompaktowe yorki, chiuauy i tym podobne gadżety, które kobiety nosiły w torebkach i aż dziw, że nie robiły z nich sobie modnych breloczków. Pewien znany mi york Alfik chadzał z niejaką M., tanią przekręciarą, na bankiety, gdzie dla zabawy pojono go winem musującym. Kiedy M. wypadła z towarzyskiego obiegu, piła w domu. Usypiała z kieliszkiem na podłodze, z którego resztki – oczywiście – spijał Alfik. Jako że M. nie była jedyną cwaniarą w mieście, a koniec poprzedniego dziesięciolecia naznaczył gospodarczy kryzys, dzięki tłumom podupadłych paniuś wychowaliśmy sobie rzesze yorków – alkoholików. Do Alfika przyszedł weterynarz i nie mógł się  nadziwić, co ta jego wątroba taka powiększona! W tym przypadku szantaż emocjonalny polegał na tym, że wydzwaniano do nas po nocach i charczano do aparatu: „może byś mnie odwiedził; lub chociaż Alfika, wiesz jak on cię lubi”. Okropność.

Albo takie marmozety białouche. Przyjemne małpki z Ameryki Południowej, które miast kraść wesoło dzieciom z faweli w Bogocie resztki herbatników, przewożone są do zimnej Polski, gdzie umierają z przeziębienia i od chorób stawów. – Dziś nie przyjdę, bo mi małpka choruje – powiedziała memu znajomemu koleżanka z pracy i zniknęła na dwa tygodnie. Znajomy dobrze znał tę gadkę – już trzy jej małpki wyciągnęły nogi! No ale przecież nie powie głośno, żeby koleżanka przestała się wygłupiać i wykręcać dręczeniem zwierząt. Oskarżą cię o egoizm i brak serca.

Jeszcze gorsza sprawa jest z wykupem koni. – Z upływem lat Marysia słabła. Co tu kryć – starzała się. Już nie mogła pomagać na roli. Liczyła, że na starość znajdzie ciepły kąt u gospodarzy i dobry gest. Niestety. Zły gospodarz postanowił ją odesłać transportem do rzeźni – czytamy w „Wyborczej” w ogłoszeniach fundacji typu „Viva!”. Obok – zdjęcie konia o smutnych oczach i numer konta. Oczywiście, wspieramy ratowanie koni, ale czy musi towarzyszyć temu taka emocjonalna tandeta? Coś, co zaczyna się jak pozytywistyczna nowelka, kończy się jak kabaret. A stąd już tylko krok do mięsnego jeża i paczącego kota, obecnych gwiazd Internetu.

Albo do podrywu. Te historyjkę powinienem właściwie zostawić sobie na mój prozatorski debiut. Oto przez parę ładnych lat na tak zwanej nagiej plaży w Rowach grasował pan Henryk. Całkiem zgrabny pięćdziesięciolatek, który już za dwa westy light raczył współnaturystki opowieścią o swojej zakończonej karierze cyrkowej. Co najciekawsze, na emeryturę wraz z panem Henrykiem wybrał się pięciometrowy pyton i razem dorabiali sobie na specjalnych weekendowych eventach. Czasem nawet na zamkniętych, w Szczecinie, u mafii. Gangsterzy liczący w oparach wódki i papierosów pliki banknotów, spluwy na stolikach, blondyny z tipsami sączące malibu – te sprawy. A wśród nich pan Henryk tańczący w błyszczących stringach na podeście z pytonem! W takie rzeczy nigdy bym nie uwierzył, gdyby nie strona internetowa pana Henryka z bogatą dokumentacją fotograficzną. I właśnie na tego pytona (na stałe zameldowanego w ciasnym akwarium w łazience) pan Henryk wyrywał naturystki! Które jednak na taki numer nie dawały się nabrać. Albo i dawały.