„Każda kobieta marzy, by być showgirl” – wywiad z Christianem Louboutinem

Moda mało go inspiruje. Żałuje, że nie wymyślił Havaianasów. Zdarzało mu się zakładać damskie buty. Nie tylko po to, by przetestować ich wyważenie, ale i na imprezę, jako drag queen. Jeden z najsłynniejszych kreatorów obuwia Christian Louboutin zgodził się ze mną spotkać i udzielić mi wywiadu.

Spotykamy się w słoneczne południe w Londynie, gdzie wystawą w Design Museum projektant świętuje 20. urodziny swojej marki i gdzie odbywa się inauguracja konkursu Martini Royale Casting, którego został jurorem. Jest niezwykle wdzięcznym rozmówcą. Błyskotliwy, dowcipny. Na najbardziej banalne pytania odpowiada ciekawie i niestandardowo. Na przykład, o źródła inspiracji. – Moda to jedna z tych rzeczy, które najmniej mnie inspirują – mówi Louboutin.

Dość zaskakujące wyznanie, choć – jeśli dokładnie zwiedzić wystawę – nie powinno szczególnie dziwić. Towarzyszące ponad dwustu parom legendarnych szpilek, czy sandałów cytaty Louboutina traktują bowiem o architekturze, filmie, pojmowaniu kobiecości, teatrze, czy wreszcie o cyrku i rewii, jego głównej inspiracji (- Każda kobieta marzy by być showgirl – wierzy Louboutin). Bardziej niż sama moda i jej trendy uwagę projektanta przykuwają też codzienne przedmioty. – Spójrz na to – bierze do ręki długopis –  każdy z jego elementów (wskazuje kolejno na obudowę, obsadkę, zdobny metalowy klips) może być dla mnie inspirujący i mogę przełożyć go na elementy buta – tłumaczy Louboutin.

Christian Louboutin (na wywiad przyszedł w mokasynach ze zdobnymi złotymi noskami) odżegnuje się – czego można by się spodziewać – od oceniania swoich rozmówców po ich butach. – Postępuję odwrotnie. Gdy spotykam kogoś pierwszy raz, unikam spoglądania na jego buty. Patrzę mu w twarz, słucham, obserwuję gesty i na tej podstawie staram sobie wyobrazić, jakie ma buty – ich model, typ i tak dalej. Dopiero po dłuższej chwili konfrontuję swoje podejrzenia z rzeczywistością.

– I na ogół ma pan rację?

– Nie. Na ogół się mylę – śmieje się Louboutin.

Jego kariera może stanowić przykład czegoś, co Anglicy nazywają „overnight success”. Pierwszą klientką jego pierwszego salonu w Paryżu od razu była księżna Monako Karolina. Za nią – Diane von Furtstenberg i Catherine Denevue dla przykładu. W ciągu zaledwie dwóch dekad stworzył imperium produkujące nawet 600 tysięcy par szpilek rocznie, trafił na sam szczyt listy Luxury Institute  najbardziej prestiżowych producentów damskich butów, a bez charakterystycznych czerwonych spodów jego butów właściwie nie sposób wyobrazić sobie współczesnego showbiznesu. Pytany o refleksje związane z jubileuszem i zmiany, jakie zaszły w jego projektowaniu w ostatnich dwóch dekadach, przyznaje, że z czasem jego projekty nieco uspokoiły się. – Zdarzało się, że kobiety mówiły, ze kochają moje buty, ale potrzebują czegoś „bardziej normalnego”, więc zmieniłem nieco podejście do designu. Oczywiście, że kształty butów z upływem lat ulegają metamorfozom, ja jednak patrzę na moje wcześniejsze projekty nie tyle przez pryzmat kreacji, ile etapów własnego życia, przeżyć, przemyśleń. Przypominają mi też nastrój, czy stan w jakim się w danym momencie życia znajdowałem. Poszczególne modele odzwierciedlają go – mówi projektant.

Szpilki własnego projektu założył tylko raz. – Musiałem sprawdzić ich wyważenie, poczuć jak działa grawitacja, czy są wystarczająco stabilne. Nie był to zatem zabieg natury, nazwijmy to, estetyczno-poznawczej, ile techniczny. Nie oceniałem stylu buta, ile jego stabilność – wyjaśnia projektant. – Własne szpilki – precyzuje. Bo zdarzyło mi się też pójść w szpilkach na imprezę drag queen, ale innego producenta – dodaje.

A z czego on sam, z perspektywy dwudziestolecia kariery zawodowej, najbardziej jest dumny? – Przede wszystkim, że pozostałem niezależny. Nie sprzedałem firmy żadnemu wielkiemu konsorcjum i zachowałem wpływy. O wszystkim, co wiąże się z projektowaniem i z moją firmą decyduję sam, co – jak wiemy –  w modowym biznesie nie zdarza się obecnie często. Odsprzedanie udziałów i brak prawa do używania własnego nazwiska byłoby dla mnie największym możliwym koszmarem – przyznaje Louboutin. Druga rzecz, z której jest dumny to słynne red sole, czyli czerwone podeszwy. – To mój signature (podpis, symbol, cecha charakterystyczna), dzięki której kobiety na całym świecie mogą się wyróżniać – mówi Louboutin, którego firma swego czasu domagała się – bez skutku – ukarania Yvesa Saint-Laurenta za skopiowanie tego pomysłu.

– A czy jest rzecz, której Pan żałuje, albo zazdrości? Czy zdarza się Panu zobaczyć jakieś buty i pomyśleć, „kurczę, szkoda, że sam na coś takiego nie wpadłem”?- pytam.

– Havaianasy! Zazdrość w ogóle nie leży w mojej naturze, bo kocham robotę, która wykonuję, ale przyznaję, że Havaianas, zupełnie odmienne od tego, co sam projektuję, są świetne. Prawidziwe iconic! – wyraża się z uznaniem o – było, nie było – tanich gumowych japonkach Louboutin.

Niedrogie obuwie, swoją drogą, mogłoby być dobrym ruchem marketingowym w czasach kryzysu. Jednak projektant przyznaje, że jego firmy recesja nie dotknęła. – W ciężkich czasach moje klientki chcą się czymś pocieszyć, a nie jeszcze bardziej dołować, więc nie zauważyłem spadków sprzedaży. Zresztą to naturalne i dzieje się tak w każdej dziedzinie. W trudnych chwilach ludzie nie chcą fundować sobie dodatkowej dawki bólu. Weźmy takie kino, zaraz po wojnie ludzie chcieli oglądać mroczne dramaty, czy woleli coś optymistycznego?

– Myślę, że woleli komedie. Czyli coś jak teraz, kiedy w Ameryce przypomniano sobie o złotych latach Hollywood i triumfy święci „Artysta” Michela Hazanaviciusa? – dopytuję.

– Dokładnie.

– A widział Pan ten film?

– Tak. Niestety, dwa razy. Za pierwszym razem byłem zachwycony, ale gdy oglądałem go po raz drugi – co za zły pomysł! – wydał mi się okropny. Pustka, denerwująca mimika i nic więcej! – irytuje się Louboutin. Czym notabene nie różni się od większości Francuzów, którzy oscarowe dzieło swoich rodaków przyjęli co najmniej chłodno.

W wywiadzie z Christianem Louboutinem uczestniczyła także Magdalena Łyczko/ „Gala”