Szczęście trzeba rwać jak świeże wiśnie

Szczęście trzeba rwać jak świeże wiśnie, drodzy państwo! Bo życie przemknie nam głupio jak helikopter, hałasu czyniąc więcej, niż to w ogóle warte. I nic sobie nie poużywamy.

Tylko jak do tego szczęścia się dobrać, jaką drabinę doń dostawić? Mówi się, że szczęściu trzeba pomagać i w zasadzie to jedna z mniej mądrych rzeczy, jakie się mówi. Pewna moja znajoma uznała, że najszczęśliwsza bywa, gdy się zresetuje. A że resetowała się  żubrówką… Co tu dużo gadać, można sobie wyobrazić, w co się wpakowała.

Inna z kolei (niebrzydka, mocno po 30-tce) dość już miała samotności, gotowania tylko dla siebie oraz kota i wzruszania się przy romkomach*. A że wolnych i seksownych czterdziestolatków jest tylu, co słońca w listopadowe słoty, postanowiła radykalnie poszerzyć przedział wiekowy na swoim profilu na portalu randkowym.  No i – bądźmy ze sobą uczciwi w tej chwili- połknęła bakcyla. Tyle, że z młodszymi.

O ile jej randki ze studentami piątego roku znajomi przyjęli z uśmieszkiem, a może i lekką zazdrością, to już okrzyki  „Boże, co za ciacho!” na widok przypadkowo spostrzeżonego, pryszczatego jeszcze 16-latka, nie przeszły bez komentarza. Ponoć ma teraz jakąś sprawę w sądzie i niektórzy domyślają się, o co.

Albo taki J. Pomagał swojemu szczęściu w branży gastronomicznej. W kawiarni konkretnie, którą założył celem ukulturalnienia mieszkańców miasta powiatowego S., by po teatrze, czy kinie (teraz został tylko teatr, bo jedno kino przerobili na Euro AGD, a drugie na Biedronkę) na kieliszek wina wpadali i rozmawiali o sztuce. Taki lokalny Spatif, czy Między Nami, tylko bardziej VIP-owsko.

Miały też odbywać się tam wernisaże, kameralne koncerty (zaduszkowe oraz nie tylko) i tak zwane spotkania z poezją. Także tak. Pomoc szczęściu w wykonaniu J. polegała – w pierwszej kolejności – na wyposażeniu wnętrza lokalu wyłącznie darmowymi stolikami i krzesełkami Tyskiego, przez co już pierwsi klienci uznali, że pomylili bar ze składem mebli ogrodowych i wyszli. W drugiej – na podpisaniu z ratuszem umowy na dokarmianie bezdomnych. – Do południa wydamy sto zup, a wieczorem degustacje kalifornijskich win – planował J., ale kalifornijskie wina jakoś w tej sytuacji u J. się nie widziały. W trzeciej – na zatrudnieniu upośledzonych umysłowo, by jako zakład pracy chronionej przyoszczędzić na świadczeniach. Jedna z niepełnosprawnych kucharek cztery godziny skrobała teflon z patelni, myśląc, że brudna, bo J. pochłonięty snuciem wizji swojego trendotwórczego lokalu, nie miał czasu z pracownikami rozmawiać. Bardzo J. się potem dziwił, że ludzie sztuki na jego lokalu się nie poznali. – Jakie miasto, takie VIP-y – skwitował i w miejscu kawiarni otworzył kebab.

Dowodów na to, że szczęściu nie można pomagać, a jedynie dobrze jest mu zbytnio nie przeszkadzać, mamy więc aż nadto. Ale człowiekowi nigdy nic po błędach, „i przed szkodą, i po szkodzie głupi”, czy coś w tym stylu. Zdobywamy się na odwagę i zagadujemy przystojnego bruneta w metrze (a to Węgier z Egeru i trudno go zrozumieć, a ma gdzie spać, więc po co nam to). Zapominamy, że na giełdzie oszukali już trzech naszych kumpli i kupujemy bardzo okazyjnie Landrovera, który już pod wieczór okazuje się przerobionym Tico obsesyjnie ssącym borygo. Wpadamy w zakupoholizm, bo wydaje nam się, że w setnych szpilkach wreszcie będziemy wyglądać jak piękna kobieta sukcesu i dostaniemy pracę na miarę naszych aspiracji, ktoś dla nas zwariuje z miłości i będzie dawał czarną kartę kredytową, mówiąc: „idź, kochanie, kup sobie coś ładnego”.  Albo sprzedajemy mieszkanie, męża i dziecko, a za zgromadzoną sumkę wyjeżdżamy rozpoczynać życie gdzieś w Prowansji, czy w Chile, w którym – jak okaże się już na miejscu – czekają na nas tylko zamknięte drzwi i wesoło wygrzewające się na murze jaszczurki. Tyle dobrego, że wesoło.

Pozostaje tylko poczucie, że zrobiliśmy wszystko, by pomóc własnemu szczęściu. No, ale najpierw po prostu trzeba je mieć.

*Romkom – komedia romantyczna. Początkowo myślałem, że chodzi o jakiegoś operatora sieci komórkowej w Rumunii, ale nie.