Szare szeregi. Bądź sobą, nie noś kolorów.
Ostatnio rozmawiałem z Li Edelkoort, znaną holenderską analityczką trendów. – Wy, Polacy, macie ciekawe podejście do barw – powiedziała mi podczas gali dyplomowej jednej ze szkół. – Czyli brak koloru albo łączenie szarego z szarym? – dopytałem. Roześmiała się i pokiwała głową. Twierdząco.
Ikar, syn detalu
Znałem pewnego menedżera, któremu charakteru, jak myślał, dodawały grube szaliki, mocno wiązane pod szyją. Nawet do T-shirtu. Uważał, że to modowe i go wyróżniające. Przewodził jednemu z wyjazdów dziennikarskich, w których brałem udział. Jako jedyny z wycieczki poleciał klasą biznes. W dwie strony. Oddzielnie, limuzyną, docierał też na lotnisko, kiedy wszyscy pozostali wlekliśmy się busem. Domyślacie się, co pomyśleliśmy o tym jego charakterze. Szalik nie miał z nim nic wspólnego.
Na bogato
James Bond świetnie prezentował się w Astonie Martinie, mknąc po serpentynach malowniczej Czarnogóry. Ale już na pokruszonej kostce bauma wyglądałby jak Patryk Vega oparty wśród osiedlowych kałuż o swoje lamborghini: nie wiadomo, czy to na serio, czy mem.
Public żebrations
Uprawiacie żebry, drodzy państwo PR-owcy i marketingowcy. Z sobie tylko znanych powodów uważacie, że czas ekspertów nie ma wartości, a prestiż instytucji, w których pracujecie, jest tak obezwładniający, że zgodzimy się za darmo pracować na wasze wyniki, pensje, awanse.
